Banaz’ın demiryolu açısından hayli derin anıları vardır. İlçenin en eski ulaşım araçlarından olan trene farklı bir bakış mevcuttur. İlçe merkezinin kurulduğu yer ıssız, boş, düz, ovalık bir alandır. Buradan geçen demiryolu, Banaz’ın gelişim merkezi olmuş. Daha eski bir tarihe sahip olan Banaz köyü, “İskele” adı verilen bu yerin büyümesi üzerine isim ve ünvanını yeni olan şu anki ilçe merkezine bırakmış. Uzun yıllarca da günlük tek trenin geçtiği demiryolu, ulaşımın yegane merkezi olmuş. Vatandaşlar Uşak’a, Büyükoturak, Dumlupınar, Afyon ve İzmir’e trenle gelip gitmişler.  Hatta bizler bile yakın geçmişte gece yarısı kalkan ve sabah erken saatlerde Basmane’de olan treni kullanmışlığımız vardır. Şimdi devlet politikası adına her ne kadar demiryollarının gelişmesi, hızlı trenlerin hayata geçirilmesi hedefi olsa da karayolu taşıma ve ulaşım sektörünün baskısı da o doğrultuda yoğun olduğu belirtilmektedir. Yani demiryollarının kullanılması ve gelişmesi çeşitli baskılarla engellenmektedir. Böyle bir demiryolu geçmişi olan ilçemizde çeşitli inceleme ve araştırmalar yapan UKGD gönüllüsü emekli öğretmen Ramazan Taylan, Büyükoturak’ın köhneleşmiş istasyonunda hurdaya dönmüş bir vagon görür. Yanına yaklaşıp incelediğinde bunun eski bir doktor vagonu olduğunu anlar. Doktor vagonu bu anlattığımız tek trenli günlerin dert gideren, şifa dağıtan önemli bir birimiydi. Eski yıllarda başka il ve ilçelerde olduğu gibi Nohutova, Banaz, Büyükoturak istasyonlarına birer gün gelerek vatandaşların personeli olan doktorunda muayene olmalarını sağlayan örnek bir hizmetti. Taylan hoca, bağlı olduğu dernek vasıtasıyla bu vagonu Banaz’a götürüp tadilatını yaparak müze statüsüyle ilçeye kazandırmayı hayal eder. Bu hayali demiryolları yetkililerine aktarında böyle bir vagonun varlığından habersiz yöneticiler bunu memnuniyetle karşılar ama kendi istedikleri bir merkeze yerleşmesi şartıyla. Yani ilçeden doğan bu fikir, ilçe yöneticilerinin sahip çıkmaması üzerine buralardan sökülür gider. İşte böyledir hikaye. Bu vagon olabildiği orijinalliğiyle dizayn edilir ve çeşitli yerlerde sergilenmeye başlanır. Şimdi ise rica minnet bir günlüğüne ilçemize getirildi diye yine güleryüzlü halimizle bu vagonu karşılayıp, özlemle içine binerek seyretmekteyiz. Çok yazık oldu çoookkkk... Birileri sahip çıksaydı bize ait küçük bir müze, ebedi bizim eserimiz olacaktı.