Banazımızın güzide kuruluşlarından biriydi Banaz Öğretmenler Derneği. 60'lı yılların son zamanlarında Banaz da görev yapan değerli öğretmenler bir araya gelerek burayı kurmuşlar. Başta Kadir Gedik, Ramazan Sümercan, Mehmet Kutluay, Şahin Acar olmak üzere bir çok değerli öğretmenimiz kurdukları sandık ile aylıklarından kesilen bir-iki lirayı biriktirerek oldukça değerli bir rakama ulaştıklarında LOKAL yapma fikri oluşmuş. Şimdiki yeri satın almışlar. Arkasından da inşaata başlayıp bu güzel eseri meydana getirmişler. Rahmetle andığımız bu değerli öğretmenlerimize ne kadar minnet duysak azdır. Orta okul ve öğretmen okulu yıllarımda önünden geçerken merakla camdan bakardım. Bazı zamanlarda babamı çağırmak için giderdim. Şehrimizdeki diğer kahvehane ve lokallere benzemiyordu. Gayet düzgün dizayn edilmiş, buram buram eğitim kokan bir havası vardı. Sonra öğretmen oldum ve Banaz’a geldim. Tabiiki vaktimizi değerlendirecek en uygun yer Öğretmenler Derneği idi. İlk geldiğimde maaşımdan bir kesinti olduğunu görünce mutemete sordum, “bu nedir” diye. O da bizim bu evimiz için aylıklarımızdan cüzzi bir para kesiyoruz. Bu gönüllülük esasına dayanır. Ancak siz kesmeyin derseniz de almayız. Ama bu kuruluşun yaşaması için herkes buna evet dedi. Sen de genç bir öğretmen olarak hayır demezsin dedi. İtiraz edemedim. Ve ilk yılımda da genç bir öğretmen olarak dernek yönetimine aldılar beni. Bir iki yıl görev yapmıştım. Sonrasında olaylar başka yöne evrildi. Bir öğretmen abimiz, “burayı bir müstecire verelim, bizim şartlarımızda o çalıştırsın” dedi. Düşündük taşındık olumlu bulduk. Ve işletmeyi o gün için en iyi teklifi veren rahmetli Ahmet Okyay’a verdik. Saygılı, dürüst, güzel insan bu müstecir burayı bir iki yıl çalıştırdı. Bu kez başka bir fikir atıldı ortaya.. Buraya bir kat daha çıkalım ve köyden gelen meslektaşlarımıza misafirhane yapalım dediler. Görüşüldü, konuşuldu, tartışıldı ve müstecirimiz Ahmet beye bir teklif sunduk. “Biz buranın üstüne bir kat daha çıkacağız ve yine sana kiraya vereceğiz. Ama bize üç yıllık peşin para verebilir misin” dedik. Kabul etti ve üç yıllık kirayı peşin verdi. Hemen inşaata başlayıp ikinci katı kısa sürede tamamladık. Gayet güzel döşendi ve hizmete sunuldu. Aşağıda ise öğretmenlerin tüketim kooperatifi MEMKO vardı. Lokal olan yere de ranzalar koyup misafirhane yaptık. Gayet güzel oldu. Hep birlikte başarmıştık. Sonraki yıllarda TÖB-DER kuruldu. Lokal içinde bir dolap koyalım dediler. Dernek yönetimi bunu kabul etti. Ve 12 Eylül geldi çattı. Sıkıyönetim döneminde yapılan aramalar ve denetimler sonrasında buranın TÖB-DER’e ait olduğu varsayılarak ve dernekler yasasına göre kapatıldı. Sonra bizler Banaz’dan ayrılmıştık. 5-6 yıl sonra geldiğimizde o dönem işletmeye açılmış olan öğretmen evleri statüsüne göre burası Banaz Öğretmen evi olmuştu. Dedik ki, “ha dernek ha ev, nasıl olsa öğretmenler yararlanacak” diye müdahalemiz olmadı. Ama sonraki yıllarda baktık ki buranın mülkiyeti maliyeye devrolmuş. Araştırmalarımız sonuç vermedi. Oysa bu bina Banaz’da çalışmış tüm öğretmenlerin aylıklarından ödedikleri kuruş kuruş aidatlar ile yapılmıştı. Töb-Der ile hiçbir alakası yoktu. Türkiye’de sayılı örneği olan birkaç öğretmenler derneğinden biriydi. Siyasi bir kimliği de yoktu. Çözüm bulamadık. Sonraki girişimlerimizde burayı yeniden Milli Eğitim Bakanlığı’na devir edilmesi için çalıştık ve öyle de oldu. Birkaç yıl Öğretmen evi olarak çalıştı ama eski kimliğini yakalayamadı ve kapatıldı. Birkaç el değişiminden sonra, bir ara Muhtarlar Derneği, sonra 112 gibi görevlere verilmiş. Ve bizlerin birikimleri. Banaz’da çalışmış binlerce öğretmenin emekleri aidatları uçup gitti. Ben kendi adıma haklarımı helal etmiyorum. Başkalarını bilmem, tek isteğim oranın yine bizlere devredilmesi. Yani öğretmenlere verilmesi ve onların yararlanacağı bir hizmet sektörüne dönüşmesi en büyük arzumdur. 17 Nisan Köy Enstitülerinin Kuruluş günüdür. Bu günü geçmişte buralardan mezun öğretmenlerimizle doyasıya kutlar; “Sürer eker biçeriz güvenip ötesine, Milletin her kazancı milletin kesesine, Toplandık Baş çiftçinin Atatürk’ün sesine, Toplandık savaş için ziraat cephesine. Biz ulusal varlığın temeliyiz köküyüz. Biz yurdun öz sahibi efendisi köylüyüz.” diye marşımızı söyler horonlar çekerdik. Şimdi o okullar yok. Dahası artık Öğretmen Okulları da yok. Ne istiyorum bilir misiniz. İşte o okulların olduğu yerlere öğretmenlere dinlenme evleri açalım diye düşünüyorum. Yıllarca çalışmış, eğitime katkı sağlamış, emek vermiş öğretmenlerimize son günlerinde rahat bir yaşam sağlama adına, işte o okulların yerlerine. Hasanoğlan’a, Çifteler’e, Ortaklar’a, Kızılçullu’ya, İvriz’e, Savaştepe’ye, Kepirtepe’ye Aksu’ya Arifiye’ye DİNLENME EVLERİ açalım derim. Yapabilir miyiz. Bence “Evet”, kocaman bir evet. Her kuruluşun böyle sosyal tesisleri var. Öğretmenlerimize de olsun, yakışmaz mı?... Eğitim için yapılan her şey yakışır. Eğitim ŞART.....