Şu kocaman dünyada her bireyin kendine özel yaşadığı, saklandığı, sığındığı bir dünyası var. Kim ne derse desin o dünya kendisine ait bir dünyadır. Ve bu dünyada herkes kendi kaderini yaşamaktadır. Ülkemizdeki tüm okullar geçtiğimiz hafta yarıyıl tatiline girdi. O minicik öğrenciler yarıyılı tamamlamanın ve karnelerini almanın sevincini yaşıyorlar. Yüzlerce, binlerce insan kendi kaderlerini yaşarken kimbilir daha neler neler yaşıyorlar. Bu çocuklardan bir çoğu, diğerlerinin kendilerinden kesinlikle çok şanslı olduklarını düşünüyorlar. Karşısındaki çocuğun iyi bir aileye, ya da daha iyi maddi olanaklara veya daha iyi bir okula, arabaya, giysiye, spor ve eğitim malzemelerine sahip olduğunu düşünüyorlar. Bu şansın sebebi herkese göre değişse de en önemli ayrıntı parçalanmış aile gerçeğinde gizli. Günümüz aile yapısının ya da yasaların içinde olduğu yaşam sisteminin toplumda hızla parçalanmış aile ürettiğini biliyor musunuz? Ne yazık ki bu parçalanmalar ortaya yüzlerce boynu bükük, boyundan çok büyük sorumluluk yüklenen küçük insanları ortalığa bırakıvermektedir. Hemen iki dakikalığına şöyle bir düşünün, Bir çocuk var, annesi, babası yanında, onlardan maddi manevi her türlü desteği sonuna kadar alıyor. Bir de başka bir çocuk var, annesi ile babası ayrılmış, çocuk gereken desteklerden yoksun. Bir de diğer başka bir çocuğu düşünün ki ailede kavga, gürültü, gerilim yani her türlü olumsuzluklar içiçe bir aile.. Şimdi bu çocuklar aynı sınıfta eşit şartlarda eğitim görseler hangi çocuklar başarılı olabilir? Elbette evinde sevgi, sağlık, mutluluk eksik olmayan, çocuklarıyla yakından ilgilenen aileler ve çocukları başarıya doymazlar. Ama belki de koskocaman evinde yapayalnız olan kişilerin bazı olanakları olmasına karşın yeterince başarılı olmadıkları da aşikardır. Yani, ne kadar huzurlu bir aile, o kadar başarılı bir toplum, o oranda büyüyen, gelişen bir ülke demektir... Zaten gelişmiş ülkelerde en önemli unsur, toplumsal huzurun en geniş anlamda sağlanabilmesi olmasıdır. Okullardan karnelerini alıpta akın akın okul yolundan gelen her çocuğa aynı gözle bakmamız lazımdır. Kimin derdi, kimlerin ne sorunları vardır, hiç bir tanesini bile biliyor muyuz? Bu binbir çocuğun yaşamları, binbir hayat hikayesini kapsamaktadır. Bizler çoğunu bilemesekte...