Yıllar önce yol kenarında eğlenen bir aileyi gördüğümde önce şaşırmış, sonra da bir süre izlemiştim. Araca baktığımda plakasına göre muhtemelen İzmir’li bir aile oldukları belliydi. Bizim buralarda kar yağdığında insanlar sokağa çıkmamak için binbir bahane bulurlardı. Oysa bu aile öyle coşkulu, öyle mutlu şekilde karların üzerinde eğlenerek oynuyorlardı ki; şaşırmamak elde değildi. Öyle ya, hiç kar görmeyen bir insanın, özellikle çocukların sevincini siz düşünün artık. Dün sabah karla uyanan insanlar önceki geceden bunun sevincini yaşamışlardı. Sosyal paylaşımlarda kar fotoğrafları almış yürümüş, kar sevinci sokaklara taşmıştı. Ama bazıları da ilçeyi Adana ve Antalya ile kıyaslayarak şaşkınlığını dile getirmişler. Bizler, eski yıllarda diz boyu kardan bıkar, bir an önce havaların düzelmesini dilerdik. Her yıl yağan kar günlerce, haftalarca öylece kalır, tamamen buza dönüşür-dü. Bir metreyi bulan karda evler arasında adeta tüneller kazılarak ulaşım sağlanırdı. Yine evlerin saçaklarında aşağıya doğru uzanan 1 metreye yakın buz kılıçları güzel görüntünün yanında tehlikeyi de getirirdi yaşamımıza. Bu yıl ne yazık ki ikinci kez yağdı kar. Ancak bir gün bile durmayan, toprağı doyurmayan, su rezervlerini doldurmayan kar, kaygıya dönüştü içimizde. Çocukların sevinçleri kursaklarda kaldı. Köylünün, üreticinin kaygısı büyüdü içinde. İnsanoğlu herşeyin dengesini bozdu, birçok zararın yanında kar ve yağmuru da olumsuz etkiledi. Ama yinede eski karların yağmayışına hayıflandı insanlar. Menfaatleri doğrultusunda...