Bugün 10 Ocak 2017. Dünya Çalışan Gazeteciler Günü. 1961 yılının Ocak ayında gazetecilerin çalışma koşullarını iyileştiren, ileri haklar getiren 212 sayılı yasanın yürürlüğe girdiği gündür. Bu gün, "çalışan” gazeteciler günü ya da "bayramı" olarak anılıyor. 56 yıl sonra bugün, basın-yayın yaşamına baktığımızda durumun çok farklı yerlerde olmadığını görüyoruz. Her şeyden önce şöyle etrafımıza baktığımızda gazetecilerin eski itibarından oldukça uzakta görüyoruz. Eskiden bir kuruluş, bir parti ya da bir iktidara iltimas geçen gazeteci tepki görürdü. Bugün için gazeteciler her ortamda “yandaş” olmak için adeta yarışmaktadır. Şartlar ne yazık ki bu boyutlara ulaşmıştır. Artık gazeteciler görevlerini yaparken dürüstlük, tarafsızlık ve vicdan gömleğini çıkarıp görev yapar hale gelmişlerdir. Bütün yaşamda olduğu gibi gazetecilikte de her şey “menfaat” üzerinde, “çıkar” gölgesinde yürütülmektedir. Tabii ki buna direnen çok az bir kesim “Basın Ahlak Yasası” çerçevesinde mesleklerini yürütmek için gayret göstermektedirler. Hepimiz hatırlıyoruz değil mi? Daha üç-beş yıl öncesinde gazetecilerin ispiyonlarıyla nice asker, polis, yargı mensubu, memur, gazeteci haksız yere içerde yatmıştır. Daha sonra da “yanlışlık oldu” diye bırakılmıştır. Şimdi bunu yapmak gazetecilik midir? Her şeyi bıraktın, kalemini sattın, çoluk çocuğunun rızkına hile-haram kattın tamam da Allah’tanda mı korkmadın be vicdansız. Bunların hesabını vereceğin günü hiç düşünmedin mi? Yani gazeteciler gününde güzel gazetecileri anmak varken böylelerini yazmak bayram mıdır, rezalet mi siz karar verin.