Türkiye cep telefonu kullanımında dünya birincisi. Öyle ki, hastanede, postanede, tuvalette, banyoda elimizden bir türlü bırakamıyoruz. Hatta ve hatta namaz kılarken bile ondan ayrılamıyoruz. Öyle ki geçtiğimiz cuma namaz boyunca cep telefonunda cıngırdaklı oyun havası çalan arkadaş, (sanırım dinen bir çekincesi yok ama cemaattan çekindiği için açamadı) açsa, “Buyur gardaş cumadayız, namaz kılıyoruz, ne var ne yok!" diye muhabbet edecekti. Eee, tabii böyle olunca dünya birincisi olmamız kaçınılmaz... Bizde cep telefonu kullanma alışkanlığı o kadar ki “HASTALIK” derecesinde. Mesela her cep telefonu sahibi çalsa da çalmasa da 5 dakikada bir telefonuna bakıyormuş. Cep telefonu bizde ihtiyaç olmaktan çıkmış artık. O bizim canımız, ciğerimiz hatta kalbimiz. Telefonsuz kalan bir insanımız adeta nefessizlikten ölecek gibi sıkıntı çeker olmuş. Bizler her işi abarttığımız gibi bunu da abartmaktan kalmıyoruz. Dikkat ederseniz aile buluşmalarında sınıftaki öğrencilerin kitaba yumulduğu gibi telefona yumuluyoruz. Saatlerce telefonla konuşuyor, iş ve hatır sormak için kullanacağımız telefonu kuru muhabbete kurban ediyoruz. Yolda yürürken, sinema hatta tiyatro izlerken elimizden bırakamıyor, oynuyor konuşuyoruz. Çünkü hastasıyızzzz....