Bizde spor deyince şiddetle kolkola olan bir etkinlik düşünülür hep. Sahalardaki kavgalar, küfürler sanki normal bir şeymiş gibi karşılanır. Özellikle futbol sahalarındaki bağırışma ve küfürler için “adam stres atacak, deşarj olacak abi, oturmaya mı geldi sahaya” gibi cevaplar verilir. Oysa spor için hep “dostluktur, kardeşliktir” demez miyiz? Dün Uşak’ta, Utaş Uşakspor’un maçına gittik. Tıka basa dolu tirübünlerdeki seyirci takımın galibiyetiyle coştu. Ancak her iki takımın seyircisi, teknik ekibi, oyuncusu zaman zaman yaşanan gerginliklerle nahoş bir ortamın oluşmasına sebep oldu. Karşılaşma o hava içinde Uşak’ın 2-1'lik galibiyetiyle sonuçlandı. Tabii ki galibiyete sevindik. Belki de şampiyonluk yolunda önemli bir virajdı bu maç. Zira Utaş Uşakspor 32 puanla liderliğe yükseldi. Maçtan sonra saha dışında sevinç vardı. Herkes halinden memnun olmasına rağmen birisinin söyledikleri çok üzücü geldi bana. “25 yıldır küfür ve kavga sebebiyle maçlara gelmiyordum. Bu süre içinde sporda bir adım ileriye gidememişiz. Bundan sonra da maçlara asla gelmem.” Bence sporda başarıyla mutluluk, iyi maçla gelmeli. Kavgayla, küfürle değil...