Bir Ramazan ayını daha geride bıraktık. İnsanlar kendi açılarından gerekli ibadetlerini yaptılar. Tutabilen orucunu tuttu, yapabilen hayrını yaptı. Zaten bu mübarek ayın da en ayrıntılı güzelliği burada. Ramazan ayı oruç tutanlar için elinden geleni yaptı. Mayıs ayına göre oldukça ılık geçen günlerde oruç tutanlar çok fazla zorluk çekmediler. Camilerde kılınan teravih namazları çok kalabalık olmasa da önemli olan oruç diyenler çoğunluktu. Bu ayın en önemli özelliklerinden biri olan yardımlaşma, yaşanan ekonomik sıkıntılar sebebiyle beklenen seviyede olmadı. Zira bu hareketliliği yardım alanlar da göremediklerini belirtmekteler. Burada en önemli konu, yardımlaşmanın amacının dışına çekilmesi oldu. Evet, Ramazan ayı bir bakıma yardımlaşma ayıdır. Ancak eline makbuzu alan bazı dernek yöneticileri arka arkaya eşik aşmakta yarıştılar. Onların ardından sanki otobüslerle gelmiş gibi para toplayan isteyiciler. (Dilenci demek biraz ayıp kaçıyor sanki). Bunların bitmesinden sonra ise zekat, fitre, sadaka isteyenler sıraya giriyor. Bazı şehirlerde ise ülkemizdeki sığınmacılar oldukça fazlaymış. Yani bazıları “yardımlaşma” deyince işi yanlış anlamışlar sanki. Oysa bizim dinimiz der ki; “ibadette kabahatte gizlidir.” Kimse kimsenin orucuna karışmadığı gibi, yardım anlayışına da karışmamalıdır. İsteyen istediği kişiye ya da yere yardımını yapmalıdır. Asıl mesele de zekat ve fitre kapı kapı gezerek istenmemelidir. İnsan yardım yapacağı, zekat vereceği yeri kendisi araştırır, gerçekten ihtiyacı olan kişiyi tespit ederek ona gerektiği yardımı yapar. Yoksa yardım yapılması için kapı aşındırmak ne kadar doğru onu düşünmek gerekir. Zaten bilen bilir, gerçekten yardıma muhtaç olan insan kapı kapı gezerek yardım toplamaz. Çünkü bu olay onun için “ar meselesidir”. Para ya da ramazan paketi gelirse alır, kabul eder, gelmezse açlıktan ölse başka yere dönüp bakmaz. İşin gerçeği, İslam, Kur’an herşeyin güzelini, doğrusunu göstermiş. Gereken şeyleri onu kılavuz edinerek yaparsak işin doğrusunu buluruz.