Batılı emperyalist güçler, oturdukları yerde boş boş oturmuyorlar. Güçlerine yeni güçler katıyorlar. Nasıl sahip olabileceklerinin hesabını yapıyorlar dünyaya. Kimsenin gözünün yaşına bakacak halleri de yok. Büyük balığın küçük balığı yuttuğu misali kanlı dişlerini çıkarmışlar, avlarını yutmak için fırsat kollamaktalar. Emperyalistlerin değişmeyen kuralıdır bu. Dün de öyleydi bugün de böyle. Beni asıl kaygılandıran, emperyalist güçler değil; ülkemin içinde bulunduğu durumdur. Ülkemizi yönetmeye talip olanlar birbirine düşmüşler. İttifaklar kurmuşlar. Yönetilenlere bakıyorsun, üzerlerine sanki ölü toprağı dökülmüş, ses yok seda yok. Çoğu kurum ve kuruluş sanki kepenk kapatmış. Şevk yok, heyecan yok. Üretim, yeni buluşlar yok. Marketler zincirinin dışarıdan getirdiği ucuz, naylon ürünlere muhtaç edilmişiz. Bir yüzbaşımız şehit, bir binbaşımız ağır yaralı. Onlarca ana kuzusunun cenazesi geliyor baba ocağına. Ateş düştüğü yeri yakar diyerek duyarsız mı kalacağız olanlara? Bu ülkede yaşayan herkese soruyorum bu gidişat nereye? Bu gemi batarsa hepimiz batmayacak mıyız? Benim param, özel helikopterim, uçağım var, bir tehlike anında yurt dışına kaçarım diye mi düşünülüyor yoksa? Kaçmak kurtuluş değildir. Alınan ahlar, beddualar arar bulur, cehennem ateşi gibi yakar. Henüz vakit geçmiş değil. Çözüm, çok basit. Sekseniki milyon insanı ayrıştırmadan, ötekileştirmeden aynı çatı, aynı amaçlar etrafında biraraya getirmektedir. Kurtuluş savaşı ruhunu yeniden canlandırmaktadır çözüm. Burada en büyük sorumluluk iktidardadır. Muhalefet ise iktidar yıpransın da bana bir pay çıksın diye düşünmeyecektir. Vatandaşlarımız, sorumluluklarını bilecek, bana ne demeyeceklerdir. Amaç, mutlu yaşamak değil midir? O halde; el ele, gönül gönüle vererek bunu başarmalıyız. Çocuklarımızın geleceği için başarmak zorunda olduğumuzu unutmamalıyız.       Necati ERTUĞRUL