Okuyucularımı, bu yazımda biraz güldürmek; gülerken de biraz düşündürmek istedim. “Bizde gülecek hal mi kaldı, gülmeyi unutalı uzun yıllar oldu” dediğinizi duyar gibi oluyorum. Böyle demekle de elbette ki yerden göğe kadar haklılar. Haklılar diyorum çünkü; onca derdin altında inleyenler, ölüyoruz diye bağıran onlar. İşçiler, köylüler, memurlar, esnaflar, dar gelirli aileler. Ülkemin insanları vatanseverdir. Her türlü zahmete katlanmasını bilirler. Yeter ki; şerefine, namusuna laf edilmesin. İnsanlarımızın, mutsuz olmasında en büyük suç, diğer yazılarımda da değindiğim gibi iktidar ile muhalefetindir. Verilen bir demeçten bir kelime veya cümle alıyorlar, bunu lastik gibi uzatıyorlar da uzatıyorlar. Örneğin; bir kilo demir mi ağırdır, bir kilo pamuk mu… gibi. Böylelikle enerjilerini ve zamanlarını boşa harcıyorlar. Halkın, gerçek gündemlerini unutuyorlar. Bir de görsel ve yazılı medyada her gece ve gündüz gördüğümüz köşe kapıcıları var. Aman Allahım! Bizim; her şeyi bilen ne çok alimimiz varmış da haberimiz yokmuş. Teknik nasıl olsa ilerledi. Bilmediklerini de bir “Tık” ile akıllı cep telefonlarından buluveriyorlar. Ülkemizin sorunlarına neden çare bulunmuyor, neden dünyanın bir numaralı gelişmiş ülkesi olmuyoruz aklım ermiş değil. Eskiden köy odaları vardı. Orada yapılan konuşmalar, bunlarınkinden daha yararlı oluyordu. Medya alimleri artık dejenere oldu. Çünkü; konu ne olursa olsun kullandıkları kelimeler, cümleler aynı oluyor. Zaten, kimse de onları dinlemiyor. Geçenlerde bir medya patronuyla konuşma fırsatım oldu. Muhabbet sırasında yeri geldi şu soruyu sordum: “Onca çok çalışanınız var. Ücretlerini ödemede sıkıntı çekmiyor musunuz?” dedim. Cevabı çok ilginç geldi bana. Dedi ki “Ne ücreti, onlar bana versin daha”. Benim şaşkınlığımı görünce devam etti: “Benim sayemde kendilerini tanıtıyorlar, popüler insan oluyorlar, reklamlarını yapıyorlar. Gelecekte bunlar milletvekili, bakan olacaklar. En azından müsteşar, önemli yerlerde, okullarda müdürlük görevi yapacaklar. Herşey karşılıklı. Bu işin rajonu bu” diye devam etti. Gerisini anlatmaya gerek yok. Sözü uzattım ama sıra geldi şimdi sizleri güldürmeye ve düşündürmeye: Dünya nimetlerine hiç önem vermemiş olan ünlü filozof Diyojen, çok dar bir sokaktan geçerken zenginliğiyle övünen ve çok kibirli olan bir adamla karşılaşır. Her ikisinin, aynı anda o dar sokaktan geçmesi mümkün değildir. Zengin, kibirli adam, değersiz gördüğü filozofu kastederek “Ben; bir serserinin önünden çekilmem” diyerek filozofun kenara çekilmesini söyler. Filozof Diyojen de hiç istifini bozmadan kenara çekilerek şu karşılığı verir: “Ben çekilirim.” Kulaklarının küçük olmasıyla tanınan ünlü bilgin Galileo’ya, onu çekemeyen düşmanlarından biri; alay etmek için; -  “Efendim, bir insan için kulaklarınız biraz büyük değil mi” der. Galileo da, - “Doğru, benim kulaklarım, bir insan için biraz büyük ama; senin kulakların bir eşek için çok küçük” der.