Geçen gün Salı pazarındaydım. Bulunduğum yerden yaşları 14-15 civarında olan dört tane öğrenci geçiyordu. Ağızlarından öyle kötü küfürler çıkıyordu ki şaşırdım kaldım. Başka ülkelerden gelen değil, bizim çocuklarımız bunlar. İşin tuhaf ve acı olan yanı Pazar yerinin kalabalık olmasına rağmen ne erkeklerden ne de kadınlardan hiçbir tepkinin gelmemesi. Duymamış gibi davranmaları, normal karşılamaları. Mesela aklımda kalan küfürün birisi “A…………ganırdığım” Küfür konusunda kadınlar da erkeklerden geri kalmazlar. “Benim bayramlık ağzımı açtırma,senin ağzının ortasına s…” diye başladığında oradan kaçmaktan başka çare bulamazsınız. Akşam eve gelince uzun uzun düşündüm. Böyle, duyarsız, küfürbaz bir toplum haline nasıl geldik, Üstelik Müslüman bir ülkede yaşarken? Suç kimde diye bir suçlu aradım. Buldun mu derseniz evet buldum: A’dan Z’ye hepimiz… İstisnasız, cahili de mürekkep yalamışı da hepimiz. “Neden küfür ederiz?” diye düşündüm uzun uzun. Birincisi cahil oluşumuz. Çoğumuz kitap, dergi, gazete okumaz, sinema tiyatroya gitmez. Bu yüzden meramını anlatacak kelimeleri, cümleleri bulamaz, hemen küfüre baş vurur, eksikliğini böylece örtmeye çalışır. Neden küfür ediyorsun diye sorduğunuzda “Küfür etmeyince taşı gediğine denk getiremiyorum” diye kendini savunmaya çalışır. Genellikle kırsal kesimlerde belirli yaşın üstüne gelmiş insanlar, çoluk çocuk, el gün dinlemeden tespih çeker gibi söze küfürle başlar, küfürle bitirir. İşin tuhafı, orada bulunanların bu küfürlerden rahatsızlık duymaması, normal karşılamalarıdır. Önemli nedenlerden birisi de ailelerde oğlan çocuğu doğunca koltuklar kabarır, tuğlar dikilir. Bu çocuklara ilk öğretilen küfürlü kelimeler olur. Suçsuz, günahsız olan bu yavruların yarım yamalak peltek bir dille yapmış olduğu küfürlerden o aile fertleri çok mutlu olurlar. Başları adeta göğe değer. Düşmanlarına küfür ettirilerek karınlarının şişkinliğinin ineceğini hayal ederler. İleride o küfürlerin kendilerine döneceğini tahmin edemezler. Benim dedem mollaydı. Bizi başına toplar yoldan geçen sevmediği kişilere küfür ettirirdi. Kendisi perdenin kenarına gelir, lülesini çeker, zevkten dört köşe olurdu. Küfürle yetiştirilen bir milletin çocuklarından oluşan o millet elbetteki küfürbaz olacaktır. İsteseler de bu küfür illetinden kurtulamayacaklardır. Bazı aileler; çocuklarının yanında küfür etmemeye özen gösterse de arkadaş çevrelerinden, internetten, sosyal medyadan öğrendikleri küfürlere engel olamamaktadırlar. Tabi ki bunun üzüntüsünü yaşamaktadırlar. O zaman ne yapacağız, bunun bir çaresi yok mu? Bana göre kısa vadede yok. Uzun süre yapılan küfürlere “Yarabbi Şükür” diyerek sineye çekip birlikte bazen kavgayla bazen barış içinde yaşamaya devam edeceğiz... Necati Ertuğrul