Atatürk’ün kazandığı zaferleri, ilke ve devrimlerini anlatacak değilim. Lastik dumanı kokan bir lastikçi dükkanında karşılaştığım şiirden yola çıkarak duygu ve düşüncelerimi paylaşacağım. Atatürk; Allahın, başka uluslara nasip etmediği, Türk milletine verdiği bir lütuftur. Bunun için ne kadar şükretsek azdır. O; eşi benzeri olmayan bir liderdir. O’nu taklit etmek isteyenler vardır. Taklit etmekle lider olunmuyor. Sadece, ölüm yıldönümünde, bayramlarda, özel günlerde, mevki, makam elde etme çalışma-larında Atatürk’ün adını anmak; kişiye hiçbir yarar sağlamaz. Son zamanlarda, Atatürk’e saldırıların arttığını gözlemliyo-ruz. Heykelleri kırılıyor, maneviyatına saldırılar yapılıyor. Bu gibi eylemleri yapanlar da bir kazanç elde edemezler. Aksine; ben Atatürkçüyüm diyenlerin bile yapamadığı Atatürk sevgisinin canlanmasına yardımcı da oluyorlar. Atatürk; bir ulusu, uçurumun kenarından tutup düzlüğe, esenliğe çıkaran liderdir. “Ne mutlu Türküm diyene, Türk milleti zekidir, çalışkandır…” gibi özlü, veciz sözlerle öven kişidir. Az zamanda çok işler başarmıştır. Çağdaş uygarlık düzeyinin üstüne çıkmayı hedef gösterendir. Bize, yeni, bağımsız, aydınlık bir Türkiye Cumhuriyeti Devleti bırakan önderdir. Bu devleti yıkmak isteyenler boşuna heveslenmesinler. Çünkü; Atatürk sevgisi Anadolu toprağının her karışına sinmiştir, Atatürk olmuştur. Silüetleri dağlara, bulutlara yansımıştır. Et, tırnak olmuştur Türkiye Cumhuriyeti ile. Dost, düşmanın gıpta ettiği, kıskandığı böyle bir ölümsüz lidere sahip olmamıza rağmen yeni liderler aramanın bir mantığı var mıdır? “Nutuk” adlı eserini kaç defa okuduk? Seni; gereği gibi anlayamadığımız için binlerce defa özür diliyoruz senden, ruhun şad olsun aziz Atatürk. Sözünü ettiğim, lastikçi de karşıma çıkan o şiirle, sizi baş başa bırakıyorum:   Güneşin geceye inat, doğuşunda Dalgaları kıran yorgun bir vapurda Aydınlığa kıvrılan bir patikada, Bir kız çocuğunun okul yolunda. İmkansıza kafa tutanlarda, Özgürlüğe uçuşan saçlarda. Bazen bir bakışta gördüm, Bazen bir duruşta. Vardar Ovasında, Conk bayırında, İzmir’in dağlarında açan çiçekte, Uçsuz bucaksız bir hasrette. Bozkırın ortasına umut eken ellerde, İstikbale bakan bir çift gözde Nöbeti devralan Mehmet’te Zamana küstüren o saatte; Bir ulusun, bir dakikalık sessizliğinde… Ben, Atatürk’ü gördüm. Necati ERTUĞRUL