Merhaba herkese. Ben öğretmen okulunu bu adada okudum. Ve 50 yıl önce ayak bastığım bu şirin yere bu hafta sonu yine ulaşıp geçmişi yadettim. Sağolsunlar, 1965'te yanan bu ateşi sönmeyecek duruma getiren bir derneğimiz var. Bu dernek, her yıl değişik yörelerde bizi buluşturup hasret gidermemizi sağlıyor. Buluşmaların 21.cisinde GÖKÇEADA’DA idik.
Üzerimde kalan selamları tüm Gökçeada me-zunlarına iletiyorum. Geçen yıl yıkılarak hatıralarımızın bir kısmını toprağa gömseler de içimizdeki ateşi söndüremeyeceklerini görmeleri için 350 İMROZ’lu oraları inlettik yine..
Alnımızda bilgilerden bir çelenk
Nura doğru can atan TÜRK genciyiz.
Yeryüzünde yoktur, olmaz Türk’e denk
Korku bilmez soyumuz.
Candan açtık ehle karşı bir savaş
Ey bu yolda and içen genç arkadaş
Öğren öğret hakkı halka gürle coş
Durma durma koş.
Şanlı yurdum her bucağın şanla dolsun
Yurdum seni yüceltmeye andlar olsun...
Derneğimiz bu toplantıyı, binası yıkılan ve okulları kapatılan öğretmen okullarının son mezunlarının kep atma töreni için bu tarihe rast getirdi.. Biz de onlarla birlikte olmanın gururunu yaşadık.. Kiminin gözleri yaşardı, kimi elli yıl öncesine döndü.. Sevindi...üzüldü. Ama en büyük üzüntüyü işte o törende yaşadık. Son mezunlarını veren Gökçeada ATATÜRK Öğretmen Okulu bu törende en önemli iki şeyi unutmuştu. TÜRK BAYRAĞI ve ATATÜRK’ü.. İçimiz sızladı. Marşımızın içinde yer aldığı unsurların daha sıkı sıkıya içimize sindirilmesi gerek sanırım. Şunu da söylemeden edemeyeceğim. Bizler bu tür resmi toplantılarda kravatımızı takar, en şık elbiselerimizi giyerdik.. Bazıları bu toplantıyı fazla önemsememiş galiba. Yaka bağır açık, kot pantolon vs. ile dahil oluvermiş gibi geldiler.
Konuyu İMROZ’a getirecek olursak, hakikaten dolu dolu birkaç gün yaşadık. Dağlarını, kırlarını, köylerini bir bir gezdik. Tepeköy ve Zeytinli’deki Rum okullarını gördük. Bizim ilkokullarımızın yerine ve daha da önemlisi elli yıl öncesinin bakir İmroz’unun beton yığınlarına teslim oluşunu gördük. Dağ taş bina olmuş..
Ve elli yıl sonra Gökçeada’ya gelmiş okul mezunlarıyla aynı zamana denk gelen milli eğitim bakanının yüksek okul açılışında bir araya gelememiş olmalarının burukluğunu duydum. Aramıza katılıp birkaç cümle ile gönlümüzü alsaydı diye düşündüm, olmadı..
Bu tür toplantılar başka başka okullar tarafından yapılmakta ve de geleneksel hale getirilmiş durumdadır. Ama bizim toplantılarımızın ahengi ve lezzetine bir çoklarının ulaştığını sanmıyorum. Bizler çevremize okulumuzu anlattıkça onlarda artık İmroz’lu ya da başka bir tabirle ADA’lı oldular. Bizim aramıza birkaç toplantı katılan ve devam edeceklerini söyleyenleri duydum.
Bu buluşmaların hazırlanmasında katkı sağlayan Gökçeada Kaymakamlığına, Gökçeada Belediyesine ve ulaşım aşamasında olanaklarını sunan Gestaş’a, isimli isimsiz tüm emeği geçenlere teşekkürler sunuyorum. Zira ada toplantılarını düzenlemek hele hele 400'e yakın insan barındırıp aynI sofrada buluşturmak oldukça zor bir organizasyondur. Sonuçta bunu da başardık eksikleriyle, yanlışlarıyla..
İşin en ilginç yanlarından biri de, toplantı sonlanırken, araçlarda memleketlere doğru yol alırken bir dahaki toplantının nerede ve nasıl olması önerileri alınmaya başladı. 1968'de ilk ve 2017'de son mezunlarını veren bu güzel okulun mezunlarını BİRLiKTE buluşturmanın yollarını aramayı önerdiler.. Derneğin yayın organı yapmayı planlamasını istediler. Yani sizin anlayacağınız kapanmış bir okulun azimli mezunları bu ateşi söndürmeme sözü verdiler. Sadece öğretmen olarak değil bir çok meslek dalında yetişmiş insanlarıyla bu ülkenin çağdaş ülkeler seviyesine ulaşmasına katkı sağlamaya çalışacak birer yurttaş olduklarını gösterdiler.
Birazcıkta kendimizi öveyim.. Ne mutlu bizlere, ne mutlu İmroz aşkını yıllardır yüreğinde canlı tutan genç emeklilere.
ADA’DAN hepinize selam var.. Üzerimde kalmasın diye aktarıyorum. DEREKÖY’den, TEPEKÖY’den, ZEYTİNLİ’den, BADEMLİ en, KALEKÖY’den, ÇINARLI’dan YENİ MAHALLE’den Türkiye’nin en batıdaki AVLAKA burnundan tüm insanlara selam getirdim.. Kabul edin ..
Bu hafta anneler günüydü. Çok söze gerek yok dedim. Benim anam yoktu ama tüm anneleri anam belledim. Hepsinin ellerini yürekten öpüyor, saygılar sunuyorum.
Güneşin alası çok
Her evin çilesi çok
Analar çeker yükü
Kimsenin bilesi yok.
Çocuğa bakar anne
Yemeği yapar anne
Gece gündüz çalışır
Evine tapar anne.
Gelin çiçek derelim
Yollarına serelim
Sevgi dolu türkülerle
Annemize verelim..
Bu arada Buca Anneler Derneği’nin düzenlediği “Annelere Saygı” gezisinde yitirilenlere rahmetler diliyorum. Işıklar içinde olsunlar..
Üç beş yıl gibi kısa süre yaşadığım bu güzel adanın içimize bu kadar nüksetmesini vallahi kelimelerle anlatmıyorum.
Elli yıl önce Gemlik vapuruyla ayak bastığımız bu adadan Gökçeada feribotuyla döndük.
Bir daha ne zaman gideriz bilemem ama.. Gitmesek de, gelmesek de o ada bizim adamız… Selam olsun adalılara. Selam olsun gidemeyen, İmroz aşkıyla yananlara.. Selam olsun...